'IK KAN NIKS GEZONDS MEER ETEN ZONDER COMMENTAAR VAN ANDEREN'
Herken jij je in dit verhaal?
Klokslag 12.00u hol ik naar de keuken, waar ik mijn zorgvuldig uitgewogen Tupperware-feestmaal opwarm, om deze vervolgens aan gezamenlijke lunchtafel op te eten. Een paar jaar geleden was de lunch echt mijn moment van de dag om naar uit te kijken. Was, inderdaad. Want inmiddels is de lol er grotendeels af. Waarom? Omdat ik gezond eet.
Mijn leven aan de lunchtafel
Meestal gaat het zo: de timer van de magnetron is nog niet eens ingesteld en de eerste opmerkingen vliegen me al om de oren. 'Zo, gaan we lekker gezond doen?' roept dezelfde persoon die een derde tosti ham-kaas onder de gril probeert te proppen.
Twee minuten later volgt de tweede opmerking: 'Word je dat niet zat, om altijd hetzelfde te eten?' vraagt de persoon die voor de vierde keer deze week een broodje kroket heeft gehaald.
Terwijl ik een paar minuten later mijn geprepte maaltijd op een bordje schep, weet ik precies wat er komen gaat: nóg meer opmerkingen over mijn gezonde eten. Blijkbaar is het heel bijzonder dat ik besluit niet mee te gaan in de lunchcultuur van kant-en-klaar maaltijden of de oer-Hollandse boterham. Dus dat moet ik natuurlijk wel van alle kanten horen, toch?
Ik ga stilletjes zitten, en zie de ogen van collega's richting mijn bord draaien. Het is slechts een kwestie van tijd voordat de volgende opmerking valt. De enige vraag is alleen nog: wie gaat hem droppen? Wat ze gaan zeggen, is namelijk geen raadsel meer. Het zijn dezelfde afgezaagde opmerkingen die telkens terugkomen. Elke. Dag. Weer. Het bijzondere is dat het niet eens uitmaakt waar je werkt - de vragen en opmerkingen lijken gek genoeg haast universeel.
'Dat ziet er gezond uit,' is uiteindelijk de eerste knaller van de dag. 'Ik zou echt geen zin hebben om elke dag zo veel moeite te doen voor een sixpack,' volgt een paar seconden later. 'Nee, dat zie ik' mompel ik tegen mezelf terwijl ik vriendelijk zijn kant op knik.
Ja, ik weet ik nu erg onaardig klink, maar na verloop van tijd is dat hoe je gaat denken als je voortdurend het middelpunt van kritiek bent. Inmiddels kan ik geen hap meer eten, zonder commentaar van anderen.
Zelfs wanneer ik qua eten voor de gelegenheid wel aansluit bij de rest, is het alsnog raak. Ik moet het vooral niet wagen om zelfs maar een bitterbal aan te raken tijdens de vrijmibo - laat staan een stukje cake als iemand jarig is. In m'n hoofd tel ik al af. 3.2.1…
'Huh, mag je dat wel?!' roept iemand van 4 meter afstand, die net heeft aangegeven zowel de mokkaschnitt als de chocolade-cheesecake te willen. 'Dat is toch veel te ongezond voor jou?'
Projectie, in de puurste vorm.
Opvallend is dat de mensen met de grootste buik doorgaans ook de grootste mond lijken te hebben. Letterlijk en figuurlijk. Want als je iemand ziet doen wat je (stiekem in je achterhoofd) ook misschien hoort te doen, is die confrontatie met jezelf natuurlijk makkelijk weer weg te krijgen. De beste manier hiervoor is door iemand die het tegenovergestelde van wat jij doet, te bombarderen met cynische opmerkingen.
Nee, jij hebt duidelijk niets met al dat gezonde gedoe en dat moet iedereen wel weten. Straks denken ze nog dat jij stiekem ook gezond zou willen eten, maar het simpelweg niet voor elkaar krijgt.
Begrijp me niet verkeerd: ik weet ook donders goed hoe het is om diegene te zijn die zijn macro's vroeger liever uit saucijzenbroodjes en Oreo's haalde. Toch heb ik – zoals m'n moeder me heeft geleerd - mijn mening toentertijd altijd voor mezelf gehouden.
Niemand heeft er tenslotte iets aan om te horen dat jij hun eten 'konijnenvoer' vindt. Of dat je spareribs 'echt te veel zou missen om vegetarisch te zijn'.
Ja, vooral de vega-groep moet het altijd flink bezuren tijdens lunchpauzes. Wie had ooit kunnen denken dat je met gezond of bewust eten aan de lunch-schandpaal kon hangen? Ik zie mensen om me heen dingen eten waar ik als voedingsbewust persoon ook een mening over heb. Ironisch genoeg weet ik dat de meesten niet op mijn advies of commentaar zitten te wachten.
En eerlijk gezegd interesseert het me ook niet wat een ander doet. Als jij elke dag pizza's wil eten als lunch, moet je dat gewoon doen - en dat meen ik oprecht. Soms vraag ik me natuurlijk wel af hoe het zou zijn als ik mensen vragen zou stellen als: 'Zou je dat wel eten?', 'Weet je hoeveel calorieën die roomboterkoek bevat?', of 'Ik zou dat echt niet kunnen, elke dag ongezonde troep naar binnen werken, terwijl ik weet dat het m'n lichaam schade toebrengt'.
Ik gok dat dit mijn populariteit niet ten goede zou komen en dat de gezamenlijke lunch al snel een solo-aangelegenheid zou worden. Daarom is mijn voorstel als volgt: Zullen we a.u.b. stoppen met het food-shamen van elkaars' (on)gezonde eetgewoonten? Mocht je natuurlijk échte vragen hebben, stel ze dan vooral. Alleen is het wel fijn dat ik in ieder geval de lunchpauze door kan komen, zonder dat het over mij, of mijn eten gaat.
Ik leg (op een ander moment) met alle liefde uit hoe meal preppen makkelijker wordt, of hoe je broccoli lekker genoeg maakt zodat het nooit gaat vervelen. Ik vertel graag wat mijn motivatie is om zo te eten, en dat ik het ook fijn vind om af en toe naar ongezonde dingen te grijpen.
Kortom: eet vooral waar je zin in hebt - gezond of ongezond. Maar het zou top zijn als het benoemen van "rare" eetgewoonten van anderen iets van het verleden wordt. Niemand is hetzelfde en datzelfde geldt ook voor onze eetgewoonten, dus een beetje wederzijds respect is wel op z'n plaats.
Bij voorbaat dank, namens alle bewuste eters van Nederland.
תגובות