Aan de ene kant horen we constant… geen suikers, geen vetten, koolhydraat arm, laag in calorieën. Dierlijke eiwitten of is plantaardig toch beter? Aan de andere kant worden we om ons heen constant geconfronteerd met lekkere koeken, zakken chips, chocoladerepen etc.
Als we naast voeding dan ook nog eens sport erbij betrekken, dan wordt het pas echt ingewikkeld. Veel mensen hebben een haat-liefde verhouding met sporten én voeding... De een wil sporten om af te vallen, de ander om sterker te worden en weer een ander vindt het gewoon leuk om te doen of is het juist een ‘moeten’. Ik had ook moeite met deze verhouding. Een stukje uit mijn dagboek van een paar jaar geleden: “Wat blijft er nog over van mij als ik niet meer zo bezig ben met eten en sporten? Wie ben ik als ik mezelf durf te zijn en het ‘hokjes denken’ van de samenleving loslaat?”
Ik vraag mij wel eens af hoe het komt dat wij in onze samenleving zo gefocust zijn op voeding. Je ziet het overal om je heen. En hoe vaak wordt er wel niet een opmerking gemaakt over hoe je eruit ziet? In mijn ogen lijkt het soms wel alsof we constant moeten voldoen aan een bepaald beeld wat we van elkaar hebben. Maar op die manier kan toch eigenlijk niemand zichzelf zijn? Denk eens aan die man met overgewicht, die in de sportkantine een broodje hamburger besteld. Of dat meisje met flink ondergewicht, die naar een BBQ haar eigen eten mee neemt. Waarschijnlijk komen er direct gedachten of beelden in je op, (voor)oordelen... Oordelen hebben is ook menselijk, het gaat erom dat we ons daar bewust van zijn. Want we kennen het achterliggende verhaal van die man of dat meisje niet. Voeding is iets heel kwetsbaars en eigenlijk intiems. Eten moeten we allemaal om te overleven, maar we weten niet van elkaar wat voeding met de ander doet. Als je je inbeeldt om daar een heel open en eerlijk gesprek met iemand over te hebben… Waarschijnlijk is je eerste reactie een terugdeinzende reactie en dan merk je pas hoe intiem het is.
Zelf heb ik een verleden met forse eetproblematiek. Ik ontwikkelde anorexia. Veel mensen in mijn omgeving begrepen mijn struggelingen met het eten niet. ‘Je kan toch gewoon eten?’ werd er dan gezegd. Zulke opmerkingen raakten mij. Ik voelde me onbegrepen. Hierdoor bouwde ik steeds meer een muur om mij heen. Ik voelde me alleen, terwijl ik op dat moment juist iemand nodig had die een arm om mij heen sloeg. Iemand die samen met mij wilde onderzoeken waar het vandaan kwam.
Problemen met eten hebben meestal niks met het eten zelf te maken, maar met onderliggende problematiek. Zoals onzekerheden, angsten, trauma’s etc. Door wel of niet te eten, of door het uitbraken kan je je emoties wegstoppen. Zelf at ik niet, omdat ik het gevoel had dat ik dan nog ergens controle over had. Ik had iets wat niemand mij af kon pakken. Ik voelde me zelfverzekerder, sterker. Ik had het gevoel dat ik iets presteerde. Tegelijkertijd was het een straf voor mezelf. Ik mocht niet eten, want ik was het leven niet waard. En door steeds minder te eten raakte ik in een roes en voelde ik mijn emoties minder.
De boodschap die ik jullie vandaag mee wil geven is dat achter elk masker een verhaal zit. Probeer de persoon achter het masker te zien en dus verder te kijken dan de eerste gedachte die in je opkomt.
Hilde Houweling (Zwolle, 1996) is auteur van het boek Over Winnen: als winnen een verslaving wordt, gedachten een gevangenis en je lichaam de prijs…
Link naar het boek: http://www.uitgeverijdebrouwerij.nl/over-winnen/
